On nadchodzi. Uśmiecha się do lustra, muskając policzki światłem. Kolejna noc wydaje się być jej, chwila, na którą nie może się doczekać.

Śmiech wypełnia przestrzeń pomiędzy wspólnymi kęsami i opowieściami. Rozmowa toczy się jak naturalne przyleganie biżuterii, jak wino w złotym kieliszku.

Filmy, oczywiście. Jej ramię dotyka jego, a jego chichot odpowiada jej. Świat zawęża się do wygody, nic więcej, nic mniej.

Jego koszula, jej pierścionki – mają taki sam smak jak ich śmiech. Jednak oba mają swoje odrębne kolory. Ich dni zbiegają się, choć każdy pozostaje swój własny. Ponieważ wie: radość, którą czuje, należy do niej, z nim lub bez niego.

Noc zapada w ciszę, gdy ona wślizguje się do sanktuarium swojego pokoju. Jest mu wdzięczna za złagodzenie dni, ale związek nie pozostaje rozwiązaniem. Zapada w sen, ciesząc się samotnością – swoją pierwszą, najprawdziwszą miłością.