Ciało nie pyta o pozwolenie — porusza się, sięga.
Przez ramiona skąpane w słońcu i zawieszony oddech,
biżuteria staje się nie ozdobą, lecz deklaracją.
Miękki rytuał w ruchu: żywy, uziemiony, pełen życia.
To ozdoba jako instynkt.

Trzymać. Czuć. Kapieć i plamić.
Ciało, które zbiera historie w fałdach skóry.
Ozdobione nie dla aprobaty, lecz dla suwerenności.
Gdzie palce mówią, a dodatki odpowiadają —
ten rytuał jest słodki, święty i całkowicie jej własny.